کد مطلب:173158 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:164
تاثیر محبت به اهل بیت
ابوبصیر رحمه الله از شاگردان امام باقر و امام صادق علیهم السلام است.
وی چنین روایت می كند كه معصوم علیه السلام فرمود:
وقتی بنده مؤمن، وارد قبر و برزخ می شود، شش چهره ی نورانی نیز با او وارد می شوند.
در بین این شش صورت، یكی از همه نورانی تر، پر بهاتر و زیباتر است.
یكی از آن ها طرف راست او در قبر قرار می گیرد، دیگری طرف چپ، سومی روبرو، چهارمی
پشت سر، پنجمی نزدیك پاهای او.
سپس آن كه از همه نورانی تر است، بالای سر او می ایستد.
این شش صورت در برابر هر گونه حادثه و مشكلی كه بخواهد به او آسیب برساند، از وی حمایت می كنند.
اگر از طرف راست این مؤمن، بخواهد به وی آسیب برساند، آن كه طرف راست اوست حفظش می كند، نیز از طرف چپ، روبرو، پشت سر، زیر پا، بالای سر.
آن گاه معارفه ای در همان برزخ بین این صورت های نورانی برقرار می شود و یكدیگر را معرفی می كنند.
آن كه از همه نورانی تر است از دیگران می پرسد خدا جزای خیر به شما بدهد، شما كیستید؟
آن كه طرف راست این بنده ی مؤمن قرار دارد می گوید: من نماز او هستم.
آن نوری كه پایین پای اوست می گوید: من نیكی هایی هستم كه او به برادران مؤمن روا داشته است. خیری كه به دیگران رسانده به صورت نورانی مجسم شده و پایین پای انسان قرار می گیرد كه از آن طرف به انسان گزندی وارد نشود.
آن صورت نورانی كه روبروی او ایستاده می گوید من روزه او هستم. روزه هم به صورت نورانی در قبر، جلو او قرار می گیرد و آن صورت نورانی كه پشت سر اوست نمی گذارد از پشت سر به او آسیبی برسد و می گوید: من حج و عمره ی او هستم.
آن گاه این پنج نفر كه خود را معرفی كردند، از صورتی كه بالای سر مؤمن ایستاده سوال می كنند، تو كیستی كه از همه ما نورانی تر هستی؟
می گوید: من ولایت خاندان پیغمبرم: «أنا الولایة لآل محمد صلوات الله علیهم اجمعین» [1] .
آری! دوستی آن خاندان و محبت علی و اولادش علیهم السلام به این صورت تجسم پیدا می كند. پیروی آن ها به این صورت درمی آید كه از همه نورانی تر است و بر انسان اشراف دارد.
این همان حكمت محبت است؛ زیرا گاهی انسان، اهل بیت علیهم السلام را تصور می كند و به آن ها علاقه ی صوری دارد و گاهی هم، تشنه آنان است كه این انسان تا به چیزی معرفت پیدا نكند، محبت پیدا نمی كند.
ارزش انسان به مقدار محبت اوست و هر كسی با محبوبش محشور می شود.
اگر انسان خواست دوست علی و اولادش علیهم السلام بشود كه ذخیره ای بالاتر از مسأله «تولی» و «تبری» نیست، باید بعد از معرفت خدا، آنان را اولیای خویش قرار بدهد. لذا یكی از واجبات تشهد، گفتن «اللهم صل علی محمد و آل محمد» است.
درود بر این خاندان در كنار «شهادتین» در متن عبادت قرار گرفته است.
وی چنین روایت می كند كه معصوم علیه السلام فرمود:
وقتی بنده مؤمن، وارد قبر و برزخ می شود، شش چهره ی نورانی نیز با او وارد می شوند.
در بین این شش صورت، یكی از همه نورانی تر، پر بهاتر و زیباتر است.
یكی از آن ها طرف راست او در قبر قرار می گیرد، دیگری طرف چپ، سومی روبرو، چهارمی
پشت سر، پنجمی نزدیك پاهای او.
سپس آن كه از همه نورانی تر است، بالای سر او می ایستد.
این شش صورت در برابر هر گونه حادثه و مشكلی كه بخواهد به او آسیب برساند، از وی حمایت می كنند.
اگر از طرف راست این مؤمن، بخواهد به وی آسیب برساند، آن كه طرف راست اوست حفظش می كند، نیز از طرف چپ، روبرو، پشت سر، زیر پا، بالای سر.
آن گاه معارفه ای در همان برزخ بین این صورت های نورانی برقرار می شود و یكدیگر را معرفی می كنند.
آن كه از همه نورانی تر است از دیگران می پرسد خدا جزای خیر به شما بدهد، شما كیستید؟
آن كه طرف راست این بنده ی مؤمن قرار دارد می گوید: من نماز او هستم.
آن نوری كه پایین پای اوست می گوید: من نیكی هایی هستم كه او به برادران مؤمن روا داشته است. خیری كه به دیگران رسانده به صورت نورانی مجسم شده و پایین پای انسان قرار می گیرد كه از آن طرف به انسان گزندی وارد نشود.
آن صورت نورانی كه روبروی او ایستاده می گوید من روزه او هستم. روزه هم به صورت نورانی در قبر، جلو او قرار می گیرد و آن صورت نورانی كه پشت سر اوست نمی گذارد از پشت سر به او آسیبی برسد و می گوید: من حج و عمره ی او هستم.
آن گاه این پنج نفر كه خود را معرفی كردند، از صورتی كه بالای سر مؤمن ایستاده سوال می كنند، تو كیستی كه از همه ما نورانی تر هستی؟
می گوید: من ولایت خاندان پیغمبرم: «أنا الولایة لآل محمد صلوات الله علیهم اجمعین» [1] .
آری! دوستی آن خاندان و محبت علی و اولادش علیهم السلام به این صورت تجسم پیدا می كند. پیروی آن ها به این صورت درمی آید كه از همه نورانی تر است و بر انسان اشراف دارد.
این همان حكمت محبت است؛ زیرا گاهی انسان، اهل بیت علیهم السلام را تصور می كند و به آن ها علاقه ی صوری دارد و گاهی هم، تشنه آنان است كه این انسان تا به چیزی معرفت پیدا نكند، محبت پیدا نمی كند.
ارزش انسان به مقدار محبت اوست و هر كسی با محبوبش محشور می شود.
اگر انسان خواست دوست علی و اولادش علیهم السلام بشود كه ذخیره ای بالاتر از مسأله «تولی» و «تبری» نیست، باید بعد از معرفت خدا، آنان را اولیای خویش قرار بدهد. لذا یكی از واجبات تشهد، گفتن «اللهم صل علی محمد و آل محمد» است.
درود بر این خاندان در كنار «شهادتین» در متن عبادت قرار گرفته است.
[1] بحارالانوار، ج 6، ص 234.